Onlangs was er een Thema-dag in Amersfoort over nieuwetijdskinderen. Opnieuw merkte ik, hoezeer dit thema leeft, en hoe vaak ook ouderen zich herkennen in de beschrijving van het nieuwetijdskind. In de pauzes vertelden sommigen mij dat door deze lezing allerlei ervaringen uit hun leven op hun plek gevallen waren en dat ze zichzelf nu veel beter begrepen en daarom zichzelf ook beter konden accepteren… Dat zijn indrukwekkende uitspraken!
Tussendoor werden mij briefjes met vragen in de hand gestopt, terwijl anderen mij heel direct een vraag stelden. Gezien al die reacties leek het mij goed een aantal van die vragen nog eens in alle rust in ons blad aan de orde te stellen. Laat ik dat gewoon maar doen in de vorm van vraag en antwoord, zoals het op die dag ook gebeurde.
- Hoe komt het dat nieuwetijdskinderen intuïtief allerlei dingen weten van een ander, zonder dat hen dat ooit verteld is?
Alle mensen hebben niet alleen een fysiek lichaam, maar ook een geestelijk lichaam (dat eigenlijk uit twee delen bestaat, het etherische en het astrale lichaam). Gewoonlijk zit dit geestelijke lichaam als het ware strak om het fysieke lichaam heen gevouwen.[1] Je zou het kunnen vergelijken met een duikerspak dat strak om het lichaam heen gevouwen zit. Maar als dat geestelijke lichaam wat losser komt te zitten (als het gaat lubberen, zeg ik wel eens gekscherend), wat bij nieuwetijdskinderen het geval is, heeft dat allerlei ingrijpende gevolgen. Want volgens de esoterische traditie ontstaat helderziendheid, wanneer het geestelijke lichaam wat meer loskomt van het fysieke lichaam en er niet meer zo strak mee verbonden is. Daarom worden stervende mensen ook vaak helderziende en zien ze bijvoorbeeld degenen die hen komen ophalen: omdat hun geestelijke lichamen bij het sterven los beginnen te raken van het fysieke lichaam. Dat zoveel nieuwetijdskinderen allerlei verschillende helderziende ervaringen hebben, is in wezen dan ook vanzelfsprekend: het is het gevolg van dat soepel geworden geestelijke lichaam.
Wat ik nu beschrijf is overigens een heel bijzondere en ingrijpende ontwikkeling die verstrekkende gevolgen heeft. Want dankzij dat soepel geworden geestelijke lichaam zijn nieuwetijdskinderen ook nog tot iets anders in staat. Ze kunnen namelijk, wanneer ze in gesprek zijn met een ander, of wanner ze op iets of iemand hun aandacht richten, hun geestelijke lichaam onbewust zo uitvouwen (vergroten, uitzetten, of hoe je dat ook maar noemen wilt) dat ze de ander in hun geestelijke lichaam kunnen opnemen. Maar wanneer dat gebeurt, zijn ze met de ander verbonden door eenzelfde energie, of, anders gezegd, leven ze beiden voor een moment in eenzelfde geestelijke lichaam. Daardoor stroomt niet alleen het innerlijk wéten van de een naar de ander, maar daardoor is het nieuwetijdskind ook in staat de gevoelens van de ander zonder woorden mee te voelen. En wel zó mee te voelen, dat het lijkt alsof het zijn eigen gevoelens zijn.
De bijzondere, telepathische gevoeligheid van het nieuwetijdskind (d.w.z. een aanvoelen dat geen woorden nodig heeft) is dus het gevolg van die nieuwe ontwikkeling dat bij nogal wat jongeren in onze tijd dat geestelijke lichaam wat losser is komen te zitten. Nieuwetijdskinderen hebben daardoor een gevoeligheid of een aanvoelingsvermogen dat veel sterker is dan dat van vorige generaties.
- Waarom kunnen nieuwetijdskinderen eigenlijk zo moeilijk voor zichzelf opkomen?
Nieuwetijdskinderen voelen, zoals gezegd, de ander zó sterk aan dat het vaak lijkt alsof de gevoelens van de ander hun eigen gevoelens zijn. Het is begrijpelijk dat ze zich daardoor goed kunnen verplaatsen in de ander en meteen een groot begrip hebben voor de ander. Daardoor zijn de meeste nieuwetijdskinderen direct bereid om die ander op alle mogelijke manieren te helpen en bij te staan. Ze voelen immers, hoe zwaar de ander de angst, het verdriet en noem maar op, vallen en ze kunnen en ze willen daarom de ander op alle mogelijke manieren verlichting geven. Hun verscherpte aanvoelingsvermogen leidt dus tot een groter mededogen, een grotere compassie.
Maar bij dit alles zijn nieuwetijdskinderen nogal eens zo sterk op de ander gericht, dat ze zich helemaal niet afvragen of de hulp die ze de ander als vanzelf aanbieden, wel goed voor hen zelf is. Ze letten er niet op of ze met die hulp misschien wel hun eigen grenzen overschrijden. Sterker gezegd: de meeste nieuwetijdskinderen gaan regelmatig ver over hun grenen heen en beschermen zichzelf te weinig.
Het zal daarnaast, denk ik, duidelijk zijn dat voor nogal wat nieuwetijdskinderen alles, wat ze zonder woorden van de ander aanvoelen en meekrijgen, een (te) zware belasting betekent. Niet voor niets zijn jonge nieuwetijdskinderen nogal eens heel druk, beweeglijk en chaotisch: dat is hun manier om dat teveel aan indrukken en gevoelens die ze binnenkrijgen, af te reageren.
Bij de opvoeding is het dus belangrijk nieuwetijdskinderen te helpen zich van dit alles bewust te worden. Het is belangrijk hen te leren hoe ze hun eigen grenzen wat beter kunnen bewaken. Het is belangrijk hen te helpen wat vaker in alle rust nee te zeggen, hoe moeilijk dat voor een nieuwetijdskind ook is: hoe kun je nu nee zeggen tegen iemand wiens (of wier) verdriet, onmacht, en ga zo maar door, je zojuist in alle scherpte en hevigheid zelf ervaren hebt? Ook is het belangrijk om nieuwetijdskinderen te leren hoe ze zich wat beter kunnen afsluiten. Bijvoorbeeld door het visualiseren van een gouden cirkel van licht om hen heen. Maar besef wel: welke middelen je ook aanreikt om wat beter met die gevoeligheid om te gaan, ze blijven een uitgesproken aanvoelingsvermogen houden, en dat is zowel hun heel bijzondere kracht en schoonheid, als hun zwakte…
- Waarom hebben de meeste nieuwetijdskinderen problemen op school?
Als antwoord op die vraag zie ik tenminste drie oorzaken:
- Allereerst hangt dat natuurlijk samen met hun uitgesproken gevoeligheid: op school doen ze zoveel indrukken van de andere leerlingen, van de leerkrachten en van de omgeving op dat alleen al die hoeveelheid indrukken heel veel van aandacht en energie vergt. Je zou kunnen zeggen dat ze op school nogal eens aan een bombardement aan indrukken bloot staan. Dat moeten we niet onderschatten: de oudere generatie die zelf niet over deze gevoeligheid beschikt, kan meestal niet begrijpen welke enorme belasting die gevoeligheid voor nieuwetijdskinderen inhoudt. Ze voelen haarscherp aan dat de meester of de juf niet goed in zijn/haar vel zit, en eigenlijk willen ze er meteen van alles aan doen zodat meester en juf weer vrolijk en zichzelf worden. Ze voelen het haarscherp aan als een leerkracht net een verdrietige ervaring heeft meegemaakt: ze weten het allang voordat het misschien ooit uitgesproken wordt. Ze voelen de buikpijn van een medeleerling(e) en krijgen zelf buikpijn. Ze voelen de verborgen boosheid van een ander kind, en worden daar zelf opstandig en onrustig van. Kleine groepen of klassen en een rustige sfeer zijn dan ook van levensbelang voor het nieuwetijdskind.
- De tweede oorzaak is dat het merendeel van deze kinderen alleen voelend kan leren. Ze kunnen namelijk alleen dat vatten en in zich opnemen wat ze ook navoelen kunnen. Louter intellectuele kennis gaat er bij de meeste van deze kinderen niet in. Wanneer je hierbij stil staat, kom je al gauw tot de conclusie: hier is in wezen een revolutie gaande! Want mijn generatie is de laatste generatie van een tijd, waarin het vooral ging om het ontwikkelen van het logisch denken, van het verstand dus. Maar de nieuwe generatie heeft de opdracht gekregen om denken en voelen met elkaar te verbinden. Daarom zijn ze zo uitgesproken gevoelig. En daarom kunnen ze alleen opnemen wat ze ook met hun gevoel kunnen omarmen.
Ooit droomde ik dat mijn generatie het getal 9 heeft, en de nieuwe generatie het getal 1. Een opmerkelijke aanwijzing. Want 9 is het laatste getal van de reeks van 1 tot 9: met 10 begint er een immers een nieuwe reeks. Mijn generatie is dus de laatste van een oude ontwikkeling. Maar de nieuwe generatie begint met een heel nieuwe ontwikkeling; daarom krijgt zij het getal 1 mee.
Nu is ons onderwijs nog steeds gestoeld op de oude generatie en op wat goed was voor die generatie. Het moet nog helemaal omgevormd worden zodat het ook geschikt wordt voor de nieuwe generatie. Daarom lopen zoveel nieuwetijdskinderen vast in het onderwijs: zij hebben de opdracht om heel concreet te laten zien dat het huidige onderwijs (uitzonderingen als de Vrije School en het Montessori onderwijs daargelaten) niet meer past bij de nieuwe mensheid die er nu aankomt.
Begrijp je nu, waarom er dikwijls wordt gezegd dat nieuwekindskinderen een offer brengen door nu al te incarneren? Ze incarneren immers in een tijd die nog helemaal niet op hen toegesneden is. Als ze gingen voor het eigen belang, hadden ze beter wat later kunnen incarneren. Dat ze dat niet doen, laat zien dat ze niet aan het eigen belang gedacht hebben en dat ze bereid zijn persoonlijke offers te brengen om ons ervan bewust te maken dat niet alleen het onderwijs, maar bijvoorbeeld ook de politiek en de economie totaal omgevormd moeten worden.
- De derde oorzaak is deze: nieuwetijdskinderen denken in beelden; zeg maar: in plaatjes. Maar de oude generatie denkt grotendeels nog in woorden. Ook dat is in wezen een enorme revolutie. Dit denken in beelden heeft onder andere als gevolg dat de computer uitstekend past bij de nieuwe generatie: die werkt immers met beelden ofwel icoontjes. Hetzelfde geldt voor sms-jes, waarbij in de taal zelf steeds meer beelden worden opgenomen.
Het is boeiend om te beseffen dat een mens die in woorden denkt, heel wat trager denkt dan een mens die in beelden denkt: per seconde kan een mens 2 tot 5 woorden denken, maar in diezelfde seconde kan een nieuwetijdskind 32 beelden door zich heen laten gaan! Het onderwijs zal zich fundamenteel aan al deze veranderingen moeten aanpassen; het zal nog heel wat ellende kosten voordat dit tot in de politiek toe duidelijk is geworden en er een totale verandering van het onderwijssysteem komt!
- Volwassen nieuwetijdskinderen kunnen soms zo grillig reageren. Ze kunnen bijvoorbeeld heel abrupt een einde maken aan een jarenlange relatie. Waarom reageren ze zo grillig?
De meeste volwassen nieuwetijdskinderen hebben een groot geduld met anderen. Ze zijn dan ook uitstekende verzorgers/sters. Gehandicapten, bedlegerige mensen, mensen die in hun verstandelijke ontwikkeling gehandicapt zijn: ze zijn bij nieuwetijdskinderen in goede handen. Dat komt door het sterk ontwikkelde mededogen dat hen eigen is. Ze hebben daardoor ook een groot geduld met de fouten die anderen maken (en gaan daarbij nog wel eens over hun eigen grenzen heen). Als je als ouder bijvoorbeeld steeds weer dezelfde fout maakt (ongeduld, onbegrip, zelftwijfel en noem maar op), dan kunnen nieuwetijdskinderen dat heel gemakkelijk accepteren. Tenminste, als je als ouder dan wel bereid bent je excuus uit te spreken. Dit geldt zowel voor de jongere als de volwassen nieuwetijdskinderen.
Maar bij volwassen nieuwetijdskinderen kun je nog wel eens meemaken dat er een moment komt, waarop dat (volwassen) nieuwetijdskind ineens inziet: de ander zegt wel sorry, of ik heb er spijt van, of zoiets, maar de ander is helemaal niet bereid écht naar zichzelf te kijken. Die is helemaal niet bereid om te veranderen en zichzelf te corrigeren. En als dat ineens tot een nieuwetijdskind doordringt, dan lijkt het wel alsof er iets breekt vanbinnen: dan kunnen ze op hetzelfde moment niet meer verder met de ander. Het eindeloze geduld is van het ene moment op het andere helemaal op. Het gevolg is dat ze op datzelfde moment breken met de ander.
Voor de ander en de omstanders kan dat heel abrupt overkomen en zelfs wel grillig: gisteren was je nog zo aardig tegen me, en nu wil je ineens niets meer met me te maken hebben; hoe is dat mogelijk? Maar zelfs als het nieuwetijdskind nog verder zou willen met die ander, dan kán zij of hij het gewoon niet meer: alles vanbinnen komt in opstand bij die gedachte.
Ik heb dit bij verschillende lezingen uitgelegd, en steeds kwam er na afloop wel iemand naar me toe die vertelde dat hij of zij nu eindelijk begreep waarom hij of zij zo plotseling met een ander gebroken had. Jarenlang, zeggen ze dan meestal, liep ik met een schuldgevoel daarover rond, maar nu heeft deze gebeurtenis vanbinnen een plek gekregen, omdat ik eindelijk begrepen heb, waarom ik toen zo abrupt handelde. Niet alleen buitenstaanders, ook de nieuwetijdskinderen zelf hebben dus last van dat abrupte… Ze moeten leren veel eerder hun grenzen aan te geven: wie dat doet, zal niet overvallen worden door die plotselinge allesoverheersende impuls vanbinnen om te kappen met een bepaalde relatie. Ze hebben immers al te lang verdragen, al te lang geslikt…
- Nieuwtijdskinderen worden vaak de boden van een nieuwe tijd genoemd. Hoe komt het dan dat ze zo vaak depressies hebben, onder allerlei angsten lijden of allerlei vreemde pijnklachten hebben?
Eigenlijk is het antwoord op deze vraag vanuit het voorgaande logisch: ze komen met een verfijnde energie naar een wereld die in wezen die energie nog niet begrijpt en nog niet aan kan. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat het voor nieuwetijdskinderen heel vanzelfsprekend is dat wij streven naar vrede en naar rechtvaardigheid. Ze begrijpen dan ook helemaal niet waarom mensen elkaar naar het leven staan. Ze begrijpen de oorlogen in Afghanistan en Irak niet. Ze begrijpen evenmin de vele vormen van onrechtvaardigheid die voor andere mensen misschien vanzelfsprekend zijn, maar die nieuwetijdskinderen niet verdragen.
Het is belangrijk ons te realiseren dat nieuwetijdskinderen moeten leven in een wereld die in wezen nog helemaal niet klaar is voor dit nieuwe mensenkind. Alleen al vandaar uit is het logisch dat nogal wat nieuwetijdskinderen depressief worden of met allerlei angsten rondlopen. Ze hebben dikwijls het gevoel dat er geen plaats voor hen is, dat ze hier niet passen op aarde en dat andere kinderen en mensen hen niet écht begrijpen. Ook hebben ze er een gruwelijke hekel aan dat ze allerlei dingen moeten doen (zoals in het onderwijs allerlei dingen leren die ze onzinnig vinden) die hen tegenstaan en die niet bij hen passen. Nu, van al dit soort ervaringen zou iedereen depressief van worden!
Omdat ze met een verfijnde energie gekomen zijn, wordt ook hun lichaam met deze fijnere energie doortrild. Daardoor verdraagt dit lichaam allerlei dingen niet die anderen nog steeds vanzelfsprekend vinden. Ze krijgen heel gauw allergieën van allerlei chemische troep die tegenwoordig in de meeste gewone levensmiddelen verstopt zit, niet alleen in voedingsmiddelen maar ook in shampoo en noem maar op. Ze hebben last van de straling die tegenwoordig in vele vormen op ons afkomt.
Nieuwetijdskinderen zijn meestal zeer gebaat bij biologisch voedsel: de zuiverheid en natuurlijkheid van dat voedsel sluiten het beste aan bij hun verfijnde (lichaams)energie. Vaak merken we dat het eten van vlees hen niet goed doet: dat trekt hun energie nog verder naar beneden dan in het gewone leven al gebeurt.
In wezen laten nieuwetijdskinderen met al hun klachten zien dat deze maatschappij niet deugt: in politiek opzicht niet, economisch niet, op voedselgebied niet, in het onderlinge samenleven niet en ga zo maar door. Kennelijk moet de samenleving steeds meer vast gaan lopen (doordat steeds meer (nieuwetijds)kinderen uit de boot vallen), voordat het werkelijk tot iedereen begint door te dringen wat er aan de hand is.
Wat nieuwetijdskinderen willen, en wat bij hun wezen en hun energie past, is een nieuwe wereld:
- Een wereld, waar alle mensen één zijn, en niet langer denken in termen van etiketten: jij bent een christen, jij een moslim enzovoort, jij bent wit en jij bent bruin. Nieuwetijdskinderen denken niet in etiketten.
- Een wereld, waar ook de politiek niet langer uitgaat van verschillende, elkaar bestrijdende partijen, maar waar de verantwoordelijke politici werkelijk samen gaan werken met respect voor elkaar. Politieke partijen zullen dan ook verdwijnen in een tijd waarin nieuwetijdskinderen het voor het zeggen krijgen.
- Een wereld, waar de economie niet langer alleen zaligmakend is, maar het welzijn van mens en dier voorop staat.
- Een wereld, waar het onderwijs er niet op gericht is te presteren en toetsen te halen, maar waar een kind kan ontdekken wie het is en wat haar of zijn kwaliteiten zijn, waarmee hij of zij de samenleving verrijken mag.
- Een wereld, waar de biologische landbouw en veeteelt vanzelfsprekend zijn geworden.
- Een wereld, waar huidskleur, religie, etnische afkomst en seksuele voorkeur de mensen niet langer verdelen, maar gezien worden als een verrijking van het menselijk leven op aarde.
- Kortom, een wereld, waarin het gaat om liefde, om liefde alleen – en waar niet langer geld, macht en eigenbelang de leidraad van ons handelen zijn, maar alleen de liefde.
Nieuwetijdskinderen, ze zijn de voorboden van een nieuwe tijd die zeker komen gaat!
[1] Als ik nauwkeurig wil zijn, moet ik zeggen dat het geestelijke lichaam het fysieke doortrekt en vrij ver daarbuiten uitsteekt.