Hans Stolp: „Zowel het christendom als het boeddhisme prediken vergiffenis."

FOTO:GLENN WASSENBERGH                                                                                             

Sinds twintig jaar houdt de theoloog, die lange tijd als pastor werkte met stervende en zieke kinderen en volwassenen, zich bezig met 'vergiffenis'. Onlangs verscheen bij uitgeverij Ankh-Hermes zijn boek 'De Helende Kracht van Vergeving'. „Bestemd voor een ieder die als hij diep in zijn hart kijkt een ander wel iets te vergeven heeft. Terwijl andersom ook iedereen wel enige mensen om vergeving te vragen heeft. Wees eens eerlijk", glimlacht Stolp.  Barmhartig
„Maar ja, hoe wordt je hart zo ruim, zo mild en barmhartig dat we een ander kunnen vergeven? De meeste mensen die ermee te maken hebben, vertellen hoe onmogelijk het is. Zomaar een knop omdraaien, dat lukt niet. Zelfs al zou je het willen."
Voordat hij zover was dat hij over vergeving kon schrijven, had Hans Stolp (62) eerst zelf het een en ander uit te knokken met zijn moeder, aan wie hij zijn boek mede heeft opgedragen. 
„Veel kracht heb ik geput uit het verhaal van de Amerikaanse psychiater George Ritchie, die in mei 1945 met het Amerikaanse leger naar Europa kwam, samen met een kleine groep artsen om de bewoners in een nog maar net bevrijd concentratiekamp, niet ver van Wuppertal, medische hulp te bieden. Tot zijn verbazing ontdekte Ritchie tussen alle uitgemergelde, apathische, zieke en uitgeputte mensen een man die er heel anders uitzag dan alle anderen: Hij liep kaarsrecht, zijn ogen waren helder en hij was onvermoeibaar. De man, een Poolse jood, fungeerde in het kamp als een soort tolk. Deze man, die Bill Cody werd genoemd, werd duidelijk als vriend beschouwd door de verschillende groepen kampbewoners die nogal vijandig tegenover elkaar stonden. Hij werkte zeker vijftien uur per dag en toonde desondanks geen spoor van vermoeidheid. Terwijl ook hij zes jaar lang als ieder andere gevangene op hetzelfde hongerdieet had geleefd en in dezelfde slecht geventileerde en van ziektekiemen vergeven barakken had geslapen."Gruwelijk
“Ritchie raakte gefascineerd door deze man en vroeg hem hoe het mogelijk was om op zo'n manier zo lang onder die gruwelijke omstandigheden te leven. Cody's antwoord: 'Toen de Duitsers voor mijn ogen mijn vrouw, onze twee dochters en drie zoontjes doodschoten in de joodse wijk van Warschau en mij spaarden omdat men mij kon gebruiken omdat ik Duits spreek, kon ik twee kanten op. Ik kon mijzelf wel of niet uitleveren aan de haat jegens de soldaten die dit op hun geweten hadden. Ik was advocaat. In mijn praktijk had ik al heel vaak gezien wat haat kan aanrichten aan het lichaam en geest van de mensen. Diezelfde haat had zojuist zes mensen gedood die mij het liefste waren in mijn leven. Daarom besloot ik op dat moment om de rest van mijn leven iedereen lief te hebben die ik zou ontmoeten.” Het verhaal van Bill Cody loopt als een rode draad door Hans Stolps boek. „Ik vroeg me alsmaar af: 'Waar komt toch die      geestelijke kracht vandaan die mensen in staat stelt in zulke donkere momenten voor de liefde kiezen in plaats van voor vergelding en haat?' Kijk bijvoorbeeld ook naar Nelson Mandela, die de Waarheidscommissie instelde om daders en slachtoffers - of hun nabestaanden - bij elkaar te brengen. Wat voor prachtigs daaruit voorgekomen is. Als men bij een hoorzitting getuige was van een slachtoffer die zei zijn beul te vergeven, werd door aartsbisschop Desmond Tutu om een moment stilte gevraagd, omdat men zich dan op 'heilige grond' bevond."
„In Marokko gebeurt op dit moment hetzelfde. Daar is het de jonge koning Hassan die de strijdende partijen bij elkaar brengt, omdat het de enige manier is om tot een oplossing van de problemen te komen; anders blijven slachtoffers en daders door woede en haat onlosmakelijk met elkaar verbonden." Sikkepit
„Welke moeilijkheden we ook hebben, in het klein of op wereldniveau, of we nu blank zijn of zwart, christen of moslim, jood of Palestijn: waar twee partijen tegenover elkaar staan, deel je samen de verantwoordelijkheid. Altijd. En ook al snap je geen sikkepit van hoe het zit, als je gaat uitzoeken hoe de situatie werkelijk in elkaar steekt, dan ben je al op de weg die tot vergeving kan leiden. Is het niet nu, dan in een volgend leven", is de overtuiging van Hans Stolp.,,Tweeduizend jaar geleden werd het al gepredikt door Christus, kennelijk beginnen we er nu pas aan toe te komen om te vergeven in plaats van te vergelden. Al is natuurlijk lang nog niet iedereen zover. Wij zijn geen heiligen zoals Bill Cody. Tégen veel slacht slachtoffers van seksueel misbruik die ik heb gesproken - mannen en vrouwen - heb ik ook eerlijk moeten zeggen: ga jij eerst maar eens flink haten.
Pas als je dat gevoel van woede met je hele ziel en zaligheid heb doorleefd, kun je de weg van geweldloosheid gaan. Zoals veleTibetaanse monniken de westerse wereld nu laten zien. Een ontwikkeling die overigens eeuwen geleden al is voorspeld: het christendom en het boeddhisme reiken elkaar als eerste de hand, waarna alle godsdiensten zullen samensmelten tot één wereldreligie.--